Τον Φεβρουάριο του 2014, λίγο πριν από τις ευρωεκλογές, η κυβέρνηση Σαμαρά τροποποιεί τον εκλογικό νόμο, θεσπίζοντας τον σταυρό προτίμησης και στις ευρωεκλογές.
Αυτό έβγαζε τον Βενιζέλο από τη δυσχερέστατη θέση να επιλέξει τους δύο, που όλα τα προγνωστικά έδειχναν ότι η νεοσύστατη τότε Ελιά θα εξέλεγε, μεταξύ πολλών προσωπικοτήτων όλων των συνιστωσών του εγχειρήματος. Παράλληλα βόλευε και τον Σαμαρά στο να ενεργοποιήσει τα κομματικά στελέχη στο κυνήγι του σταυρού, ενόψει της ήττας που όλα έδειχναν ότι ερχόταν.
Στην κορύφωση του μνημονιακού δράματος, στο δίλημμα «αυτοί που μπορούν να κάνουν τη δύσκολη δουλειά ή αυτοί που θα φέρουν ψηφαλάκια», ο μικροκομματικός κυνισμός επικρατεί της εθνικής υπευθυνότητας.
Αυτό «πουλήθηκε» ως δημοκρατικοποίηση μάλιστα αφού το αρχηγικό προνόμιο κατάρτισης της λίστας έδινε τη θέση του στο δικαίωμα του πολίτη να επιλέγει τους εκλεκτούς του. Μόνο που ήταν κατ´ επίφαση δημοκρατικοποίηση, αφού η ελληνική επικράτεια αποτέλεσε μια ενιαία εκλογική περιφέρεια, όταν όλοι συμφωνούσαν πως οι μεγάλες εκλογικές περιφέρειες (Β´ Αθηνών ή Θεσσαλονίκης, Αττικής κ.ά.) έπρεπε να σπάσουν σε μικρότερες για να καταπολεμηθεί το πολιτικό χρήμα, η εξάρτηση από κέντρα ισχύος κι επιρροής, πράγμα που έγινε λίγο αργότερα για τις εθνικές εκλογές.
Και για να ρίξουν περισσότερους στο κυνήγι του σταυρού έκαναν 42 τους υποψήφιους για τις 21 θέσεις.
Φυσικά, πιθανότητα εκλογής είχαν οι πανελλαδικά αναγνωρίσιμοι και όχι οι ικανοί και χρήσιμοι για το απαιτητικό έργο του Ευρωκοινοβουλίου. Γνώστες του αντικειμένου, αλλά παντελώς άγνωστοι στον μέσο ψηφοφόρο. Τηλεπερσόνες, αθλητές, ηθοποιοί, κάθε είδους «ινφλουένσερ» προίκισαν τα ευρωψηφοδέλτια.
Η ποιοτική διαφορά της εθνικής μας αντιπροσωπείας στο Ευρωκοινοβούλιο κατά τις δύο τελευταίες θητείες που ισχύει αυτό το εκλογικό σύστημα έναντι των προηγουμένων είναι κραυγαλέα. Κατά την τρέχουσα μάλιστα θητεία έχουμε το θλιβερό φαινόμενο ο/η ένας/μία στους πέντε ευρωβουλευτές μας να ελέγχεται ποινικά.
Είναι γεγονός πως, με λίγες εξαιρέσεις, τα ελληνικά κόμματα δεν πολυενδιαφέρονται για την παραγωγή πολιτικής στο Ευρωκοινοβούλιο, παρά τον καθοριστικό του ρόλο στην καθημερινότητα των ευρωπαίων πολιτών.Προτεραιότητά τους ήταν πάντα η εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση. Ο περιορισμός της κυβερνητικής φθοράς για το εκάστοτε κυβερνών κόμμα και η αύξηση των ποσοστών για τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Μπροστά στις κρισιμότερες ως τώρα ευρωεκλογές, εν μέσω της τέλειας καταιγίδας, τα ευρωψηφοδέλτια που παρουσιάζουν οι πολιτικοί αρχηγοί χαρακτηρίζονται από ρεκόρ αθλητών και τηλεπαρουσιαστών, παικτών ριάλιτι και λοιπών διαμορφωτών κοινής γνώμης, ενώ ο ευρωπαϊστής κ. Μητσοτάκης δεν διστάζει να συμπεριλάβει τον παρακρατικού παρελθόντος Μπελέρη ως ανάχωμα των διαρροών προς την Ακροδεξιά.
Οσο για τα προοδευτικά ευρωπαϊστικά κόμματα, ας πάψουν τουλάχιστον να κλαψουρίζουν υποκριτικά πως «δεν είναι αυτή η Ευρώπη που μας εκφράζει».
ΥΓ: Ενα από τα σοβαρά κυβερνητικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η απώλεια της ευκαιρίας αλλαγής του ολέθριου αυτού εκλογικού νόμου πριν από τις ευρωεκλογές του 2019.
Ο Σπύρος Δανέλλης είναι συντονιστής του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, πρώην βουλευτής του ευρωπαϊκού και εθνικού κοινοβουλίου
Popular Posts
