Ο θάνατος του συγγραφέα Πολ Οστερ, που λατρεύτηκε ιδιαίτερα τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, έγινε δεκτός με παθιασμένα δημοσιεύματα – και στα ελληνικά σόσιαλ μίντια. Για λίγες ώρες, χθες, νόμιζα ότι η πνευματικότητα ορίζει τον κόσμο μας, την οποία επικυρώνει η λογοτεχνία.
Ο Πολ Οστερ, βεβαίως, αρχικά έγινε αντικείμενο ενδιαφέροντος ως ξεχωριστό φαινόμενο της μαζικής κουλτούρας. Με γαλλική παιδεία, αφού είχε ζήσει κάποια χρόνια στο Παρίσι, ουσιαστικά μπήκε στην αγορά της λογοτεχνίας με την «Τριλογία της Νέας Υόρκης», γράφοντας δηλαδή νουάρ μυθιστόρημα, το είδος που είχαν καθιερώσει ο Χάμετ, ο Τσάντλερ και βέβαια το Χόλιγουντ, υπονομεύοντας τους ρυθμούς του, τους κανόνες του, το ενδιαφέρον του για την κοινωνία, την παραβατικότητα και, βέβαια, τον ένοχο κάποιου φόνου. Περισσότερο εσωτερικός, λιγότερο συνεκτικός, περισσότερο λόγια και όχι pulp fiction, η λογοτεχνία του ήταν το αντίστοιχο του Γκοντάρ για το φιλμ νουάρ με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Με κομμένη την ανάσα». Ευτυχώς για τον Οστερ, ήταν ουσιαστικός επαναστάτης του λόγου και όχι απλώς εντυπωσιοθήρας και παραδοξολόγος σαν τον Γκοντάρ. Γι’ αυτό αγαπήθηκε και ως συγγραφέας, όταν θεματικά και στυλιστικά δεν ικανοποιούσε πια τους συρμούς της μαζικής κουλτούρας. Στα ελληνικά κυκλοφορεί σε ωραίες μεταφράσεις από το Μεταίχμιο. Διαβάστε τον.
Popular Posts
