Μόνο που οι συγγραφείς του δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι χρειάζεται να συμπεριλάβουν άρθρα για την αντιμετώπιση «κτηνώδους», κατά τα τασουλικά λεγόμενα, «συμπεριφοράς». Το χθεσινό περιστατικό, πάντως, δεν αφορά αποκλειστικά όποιους κυκλοφορούν στους κοινοβουλευτικούς διαδρόμους. Υπογραμμίζει τον μεγαλύτερο κίνδυνο που ελλοχεύει στη στροφή την οποία κάνουν στη ρητορική τους κόμματα όπως το κυβερνών κι εκείνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Υιοθετώντας κεφάλαια από την ατζέντα της Ακροδεξιάς (σαν την προβολή της θρησκευτικής πίστης ως συστατικό πολιτικής ταυτότητας ή τη μάχη κατά των επάρατων ελίτ) μετατοπίζονται προς τα δεξιά. Κι έτσι προσφέρουν σε όσους δεν έχουν κατακτήσει ούτε καν το απλό εργαλείο του διαλόγου για την επίλυση των διαφορών τους μια θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Μετά οι τελευταίοι, από εκείνους που υπόσχονται να «ξεβρωμίσουν» το σύστημα μετατρέπονται εύκολα σε αυτούς που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βία όποτε θεωρούν ότι θίγονται. Και φυσικά είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν τα χαστούκια ή τις μπουνιές απ’ όπου κι αν προέρχονται – ιδίως αν τα ρίχνει ο «λαός» στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Τη συνέχεια την έχουμε παρακολουθήσει στο πολύ πρόσφατο, μνημονιακό, παρελθόν. Οι συνήθειες των ακραίων γίνονται μέινστριμ όταν το επιτρέπουν οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται ανάμεσά τους.
Popular Posts
